درمان پانیک

چگونه رفتارهای ایمنی بخش به تشدید اضطراب دامن می زنند؟ 

علاوه بر رفتارهای اجتنابی، افراد مبتلا به اضطراب ممکن است از رفتارهای ایمنی بخش برای کمک به مقابله با اضطراب خود استفاده کنند. نمونه هایی از رفتارهای ایمنی بخش عبارتند از: همراه داشتن دارو در تمام موقعیت ها، امنیت تلفن همراه، داشتن برنامه خروج فوری از مکان، یا همراه داشتن یک دوست برای موقعیت های استرس زا.
این رفتارهای ایمنی بخش همچنین می توانند در بازتولید چرخه شوم اضطراب نقش داشته باشند. وقتی بیمار به این رفتارها وابسته باشد، احساس می کند که احساسات و عواطف بدنی او خطرناک اند. آنها ممکن است بیندیشند که احساسات ناراحت کننده ای مانند وحشت به مرور زمان به خودی خود فروکش نمی کنند. رفتارهای ایمنی بخش به جای برخورد با احساسات، آنها را سرکوب می کنند.
اگر در شرایطی، فرد دیگر نترسد، احساس می کند این پیشرفت به لطف رفتارهای ایمنی بخش محقق شده است. رفتارهای ایمنی بخش فرصت کنار امدن با اضطراب یا آزمودن ترس را از فرد می گیرند.

رفتار درمان شناختی رفتاری (CBT)

CBT نوعی روان درمانی است که می تواند به افراد مبتلا به اختلال پانیک کمک کند تا روش های جدید تفکر و واکنش به موقعیت های اضطراب آور را بیاموزند. CBT بر هر دو فرآیند رفتاری و فکری در درک و کنترل اضطراب تمرکز دارد. مراجع می تواند همراه با درمانگر، الگوهای تفکر منفی و غیر مفید را شناسایی کند. این الگوها می توانند شامل افکار نگران کننده ای در مورد آنچه ممکن است اتفاق بیفتد باشند. رفتارهای غیرمفید را نیز می توان شناسایی کرد، مانند اجتناب از موقعیت های خاص یا استفاده از رفتارهای ایمنی بخش. به عنوان بخشی از این فرآیند، درمانگر به مراجع خود کمک می کند تا الگوهای تفکر و رفتار غیر مفید خود را به چالش بکشد و این افکار را با روش های فکری واقعی تر و مفید تر جایگزین کند.

روان درمانی روان پویشی متمرکز بر هراس (PFPP)

بر اساس مفاهیم روانکاوانه، هدف PFPP کشف تعارضات و تجربیاتی است که ممکن است بر رشد هراس و اضطراب فرد تأثیر گذاشته باشد. مفاهیم روانکاوانه فرض می‌ کنند که تجربیات اولیه رابطه افراد را شکل می‌دهد و انگیزه‌ های ناخود آگاه و درگیری‌ های روان‌ شناختی هسته اصلی علائم و رفتار فعلی هستند. اعتقاد بر این است که ضمیر ناخودآگاه مخفیگاهی برای احساسات دردناک است و دارای مکانیسم های دفاعی است که این احساسات را پنهان نگه می دارد. با این حال، اگر بتوان این احساسات را از طریق PFPP به ضمیر خودآگاه آورد، تصور می‌ شود که بتوان با آن‌ ها به شکل سازگارانه‌ تری برخورد کرد و علائم اختلال هراس را حذف یا کاهش داد.

دارو درمانی

دلیل اصلی مصرف دارو برای افراد مبتلا به اختلال پانیک کمک به کاهش علائم حمله پانیک است. دارو ممکن است تنها برای مدت کوتاهی برای کنترل علائم تجویز شود و در عین حال از راهبرد های دیگری مانند راهبرد های آموخته شده در درمان استفاده شود. داروها برای اختلال هراس معمولاً در دو دسته قرار می گیرند:

داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد اضطراب:

مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs):معمولاً داروهای ضد افسردگی برای اختلالات اضطرابی تجویز می‌شوند، زیرا بر انتقال‌دهنده عصبی سروتونین، مرتبط با خلق و خو و احساس شادی اثر می‌گذارند. نمونه هایی از داروهای SSRI عبارتند از زولوفت (سرترالین) و پروزاک (فلوکستین).

مهارکننده‌های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین (SNRIs): نوع دیگری از داروهای ضد افسردگی هستند که علاوه بر اثر بر سروتونین، بر انتقال‌دهنده عصبی نوراپی‌نفرین، یک ماده شیمیایی مرتبط با کمک به بدن در واکنش به استرس، کار می‌کنند.

SNRI Effexor XR (ونلافاکسین): برای درمان اختلال هراس تایید شده است. بنزودیازپین ها، یک نوع داروی ضد اضطراب، به عنوان یک مهارکننده بر روی سیستم عصبی مرکزی (CNS) عمل می کنند. این نوع دارو می‌تواند سریع‌تر و قوی‌تر از داروهای ضدافسردگی عمل کند، اما معمولاً فقط به‌صورت کوتاه‌مدت استفاده می‌شود، زیرا می‌توانند باعث وابستگی شوند.

زاناکس (آلپرازولام)، کلونوپین (کلونازپام) و انواع بنزودیازپین هایی که برای درمان اختلال هراس تایید شده اند.